Start van een nieuwe werkweek

Vanmorgen waren we op tijd in de kliniek en hadden we even een lastig moment. De arts en de verpleegkundigen wilden graag van ons weten wat onze docente, die vorige week vrijdag met ons mee ging toen we patiënten bezochten, ervan had gevonden. We hadden de indruk dat de arts vrijdag speciaal was meegegaan vanwege onze docent.
De arts en verpleegkundigen gaven in het Engels en Roemeens aan dat onze docente alleen maar aan het schrijven was. De arts dacht dat zij beoordeeld werd, dat er een verslag over haar handelen geschreven werd. Wij gaven aan dat onze docente de situatie en onze manier van handelen beschreef...
Waarschijnlijk had het team gehoopt dat onze docente mee zou denken en haar medische expertise zou delen.

Ze waren dan ook stomverbaasd toen we eerlijkheidshalve vertelden dat onze docente geen verpleegkundige is...
Dat viel niet in goede aarde. We hadden het gevoel dat het team zich beledigd voelde... Zeker weten doen we dit niet, we verstaan het Roemeens niet letterlijk!

Al snel werd er over gegaan op de orde van de dag; er werden twee nieuwe patiënten bezocht. De pastor ging mee naar de eerste patiënte; een oude, bedlegerige dame met Alzheimer die niet meer at en dronk, sterk vermagerd was en verzorgd werd door haar dochter en kleindochter. De geur van haar wonden drong al in onze neuzen door toen we het huis binnen gingen. Nog nooit hebben we zó'n ernstige vorm van decubitus gezien... de wond op haar stuit en onderrug was zo'n 20 cm in diameter; met afstervend weefsel. De huid en spierlagen lagen los, we keken zo op haar ruggengraad...
De situatie was uitzichtsloos; en de dochter en kleindochter verzorgden hun moeder/oma met alle liefde en kunnen.
We verzorgden de wond en verschoonden het bed.
Daarna werd er samen gebeden. Dat was een bijzonder moment. De oude dame, die ogenschijnlijk niets meer meekreeg; glimlachte en keek de pastor indringend aan; ze zoog zijn woorden in zich op, en het leek haar, en haar familie, kracht te geven. Het was goed zo.

'All we can do is pray', zei Victoria, een van de verpleegkundigen. Soms zijn er geen mogelijkheden om situaties te verbeteren; omdat mensen tè ziek zijn, of de middelen ontbreken om de situatie te veranderen. Mensen leggen zich er bij neer.
Moldavië is een hard land. Het is ieder voor zich. Zo lang je gezond bent en niet afhankelijk van zorg, gaat het prima. Ben je echter afhankelijk van medische zorg, dan is het een ander verhaal. Je mag dan van geluk spreken als je familieleden hebt die voor je zorgen.
Artsen in ziekenhuizen eisen geld van de patiënten, die zich scheel betalen voor een behandeling. Dat kost ze soms zelfs hun appartement. Soms krijgen ze medicatie mee die niet adequaat is voor hun aandoening; daarvoor zouden ze nog wat meer moeten betalen...
Zulke toestanden zouden ondenkbaar zijn in Nederland. Een arts zou meteen uit zijn functie ontheven worden. Hij zou zijn gedrag moeten verantwoorden voor de rechter en de inspectie... en zou hoogstwaarschijnlijk zijn vak niet meer uit mogen oefenen; althans niet in Nederland...

Terug in de kliniek zijn we allebei stil tijdens de lunch. Onze Moldaafse collega's merkten het ook. 'To many impressions, we need some time to reflect.'
Op deze momenten missen we Nederland heel erg...
Wat een vreemde gewaarwording... wij kunnen straks naar huis gaan, naar een land waar alles tot in de puntjes geregeld is... en waar we zelfs nog over durven te klagen; dat het niet snel genoeg gaat, dat het beter kan... Wij klagen niet meer! We zijn dankbaar dat we in een land geboren zijn waarin we de vrijheid hebben ons te ontplooien en ontwikkelen en waar goede gezondheidszorg een vanzelfsprekendheid is.