Alweer een week in Moldavië

De tijd hier in Moldavië gaat snel, maar tegelijkertijd ook tergend langzaam. Morgen is het een week geleden dat we aankwamen in Chisinau, de hoofdstad van deze voormalige Sovjet staat. De flat waarin we verblijven is overduidelijk gebouwd in de tijd dat dit land nog onderdeel uitmaakte van de Sovjet unie. Alles is grauw en degelijk, de lift maakt veel kabaal, maar zal niet zomaar blijven hangen. De elektra in het trappenhuis werkt af en toe niet en wanneer er een periode geen water of stroom is dan wordt dit meegedeeld aan de hand van een briefje op de buitendeur en altijd in het Russisch. Om de flat wat op te vrolijken is de muur gedeeltelijk turkoois geverfd, echter de grauwheid komt dwars door de verf heen. Achter de degelijke deuren met flinke sloten bevinden zich echter mensen die hun best doen om van hun appartement een prachtig paleisje te maken. Ook het huis van ons gastgezin is mooi afgewerkt met veel oog voor detail, dit maakt het contrast tegelijkertijd erg groot. Dat is sowieso een land is van de contrasten hebben we al lang gemerkt. Er rijden auto's rond waar de meeste westerlingen alleen maar van kunnen dromen en tegelijkertijd zijn er een boel Lada's op de weg. De mensen hier hebben een zekere elegantie, ook de kinderen, ze zien er verzorgd uit en lopen gracieus, waardoor we ons soms echt een stel lompe boeren voelen.
Wel wordt hierdoor nog beter zichtbaar wie er inkomen hebben en wie niet. Het gemiddelde inkomen ligt rond de 200 euro per maand, mensen zijn hierdoor gedwongen om voor een deel zelfvoorzienend te leven, met name in de dorpen leven veel mensen volledig zelfvoorzienend en hebben ze af en toe wat inkomen door het verkopen van hun gewassen langs de straat. Vlakbij ons is een markt waar we de eerste dag zijn voorgesteld bij een groentekraam door ons gastgezin, hier zijn we inmiddels vaste klanten geworden. Op deze zelfde markt wordt veel kleding uit Nederland verkocht, waarschijnlijk is dit afkomstig van een stichting als Dorcas of Humanitas. Hier zijn de mensen met de laagste inkomens op aangewezen en de geur hier is niet heel prettig te noemen. De Moldaviërs zijn een wat gereserveerd rustig volk, ook de kinderen stralen een soort van rust uit en ze zien wel wat de dag brengt. Het is duidelijk dat zij een ander besef van tijd hebben dan wij en ik moet zeggen dat we dit beiden prima vinden. Net als het gezonde eten hier in de stad is dit zeker iets dat we beiden mee zullen nemen naar Nederland. We zien echter ook hoe veel luxe er in Nederland is en hoe sommige zaken hier volledig in het niet vallen, klagen over de zorg zullen we in elk geval nooit meer doen en wat waarderen we het als we een keer de w.c. (inclusief w.c. papier) door kunnen spoelen in plaats van door moeten spoelen met een kannetje water en het w,c, papier in een open! prullenbak dienen te gooien. Terwijl ik aan het schrijven ben komt onze gastvrouw, eigenlijk gastmoeder gezien de manier waarop ze ons verwend, binnen met een grote bos verse munt, die te drogen wordt gelegd op onze kamer. We gaan in een heerlijke muntlucht slapen vannacht en worden nu geacht (kruiden)thee te komen drinken. Waarschijnlijk zullen we zo ook weer een van onze eerste Roemeense woorden horen, namelijk manca, wat eten betekend. Wanneer we ons van de domme houden, omdat we echt wel heel veel hebben gegeten, wordt dit vaak gevolgd door de opdracht: Eat! Dat wordt morgen dan maar weer een paar keer extra de 14 trappen oplopen. Een fijne avond allemaal, wij gaan genieten van thee, zelf gemaakt gebak met de overgebleven kersen en walnoten van de afgelopen dagen en de overweldigende gastvrijheid van Elena onze gastvrouw. Die het op haar beurt ook wel erg gezellig lijkt te vinden om ons over de vloer te hebben.