La revedere!

Op dit moment zijn we al onderweg naar Nederland. We zijn samen met Geke en Marjolein op het vliegveld en hebben net ingecheckt. Nu is het wachten tot we aan boord mogen, over ca. een uur.
Gisteren de laatste dag; we namen afscheid van onze collega's in de kliniek en dat was bijzonder en ook emotioneel. Het was duidelijk te merken dat ze onze aanwezigheid erg gewaardeerd hebben en dat het voelde alsof we ècht deel uitmaakten van het team - dat was dus wel een compliment. We zijn van harte welkom om weer terug te komen en, als we terugkomen, hebben we een gratis massage te goed van de masseur van de kliniek, dus...
Na het afscheid nog even in de stad geweest voor wat laatste aankopen en eten voor onderweg. 's Avonds zijn we uit eten geweest met onze tolk Valentina en dat was gezellig. Dat was onze laatste Moldaafse maaltijd: placinte met brynza en een salad (groentensalade). Placinte is een soort van broodachtige/bladerdeeg achtige 'kaas' taart - alleen de 'kaas' of brynza geen 'chascaval' ofwel Hollandse goudse kaas, maar meer een soort opgedroogde kwark - dat klinkt jullie vast vies, maar het is echt heel lekker!!
We waren van plan op tijd te gaan slapen, maar daar kwam niet veel van terecht. Ons gastgezin wilde dat wij een enorm geldbedrag mee zouden nemen voor hun zoon, die in Groningen studeert. Dat zagen we echter helemaal niet zitten... We zijn geen couriers, en we willen geen problemen bij de douane... Deze discussie bracht onrust met zich mee bij ons en onze gastfamilie. Uiteindelijk zijn we tot een compromis gekomen; wij zouden het bedrag niet meenemen, iemand anders neemt het voor hen mee.
Voor hun zoon nemen we wat Moldavische delicatessen mee en wij zelf kregen zelfgebottelde wijn van Andrei mee.

Op dit uur van de dag heb ik niet veel inspiratie; maar op het vliegveld in Chisinau las ik het volgende:

Behind us is infinite power
Before us is endless possibilities
Around us is boundless opportunity
Why should we fear?

Hoewel de Moldaven die we hebben leren kennen een ingetogen, onopvallende houding hebben, zijn zij een trots en gepassioneerd volk met veel gevoel voor eer en respect. Ze willen niet bij Rusland, Oekraïne of Roemenië horen - ze zijn Moldavisch, en niks anders.
Ze offeren hun zitplaats op in de bus voor een oudere landgenoot of een moeder met een baby. Als vrouw krijg je voorrang van een man om een ruimte binnen te treden (winkel etc), en geen deur in je gezicht zoals in Nederland. De mensen die wij ontmoet hebben handelen hier (ondanks het c-woord) eerbiedig en statig, met zelfrespect.
Deze waardigheid hopen we mee terug te nemen naar Nederland. We kunnen iets leren van de Moldaafse stille, innerlijke kracht, die ondanks vele ontberingen en overheersingen onvernietigbaar is.
We gaan het vliegtuig pakken! Foto's volgen nog