Nog 1 dagje werken bij Emanuel en dan zit het er echt op. Morgen hebben we een dag vrij genomen om te kunnen werken aan onze reflecties en ik moet nog een essay schrijven. Sinds we hier zijn hebben we amper tijd voor onszelf gehad, elk weekend en elke avond zijn we druk in de weer met het schrijven en vertalen van ons adviesrapport en met het zoeken van achtergrondinformatie over de zaken die we hier tegen komen. We zijn dus erg blij met onze vrije dag morgen. Toen we vanochtend in de kliniek aankwamen werd ons gevraagd morgen toch maar even te komen, zodat we ons adviesrapport vast konden voorleggen aan de arts en afscheid konden nemen. Aangezien het adviesrapport voor de manager bedoeld is en wij morgen onze tijd goed kunnen gebruiken hebben we verteld dat dit niet zou gaan lukken. Bovendien is onze vertaling nog niet af. We zaten meteen met een cultureel dilemma, aangezien je hier de arts niet tegen spreekt, maar wij echt niet van plan waren om onze enige vrije dag die wij keihard nodig hebben op te zeggen. Binnen no-time waren alle verpleegkundigen het voor ons aan het opnemen en hebben we na opnieuw flink onderhandelen een compromis kunnen sluiten met de arts. Het is in deze cultuur niet gebruikelijk om zomaar nee te zeggen, ook niet met goed onderbouwing, echter is voor ons de grens in het meeveren, waartoe we als Nederlanders van nature erg geneigd zijn, ook een keer bereikt. Vandaag zijn we weer eens flink met onze neus op de feiten gedrukt wanneer het gaat om de grootschalige corruptie in dit land. Vorige week hebben we een patiënt naar het ziekenhuis gestuurd omdat ze een enorm infiltraat in haar bil leek te hebben (een naar binnen gegroeide/ingesloten infectie) als gevolg van decubitus (doorliggen). Dit is ontstaan doordat deze mevrouw in coma (a.g.v. hypoglykemie) in het ziekenhuis is opgenomen (mevrouw is diabeet).Vervolgens is ze vast gebonden in bed en heeft er 5 dagen niemand naar haar omgekeken en is ze dus ook niet verschoond. Na deze 5 dagen is ze naar huis gestuurd met een enorme wond. Toen ze echter vorige week in het ziekenhuis kwam is er niets gedaan, de chirurg heeft haar eerst gevraagd te betalen en nadat ze dit had gedaan zou hij gaan opereren, echter toen hij het geld binnen had is hij vertrokken en niet meer teruggekomen, ze moest maar naar huis gaan. Dit is overigens een mevrouw die ook voedselhulp krijgt van Emanuel. Eenmaal thuis heeft ze weer gebeld met de huisarts, hij is gekomen en heeft gevraagd of het appartement dat ze bewoonde haar eigendom was, toen dit niet zo bleek te zijn vertrok hij met de mededeling dat ze dan haar huisbaas maar moest laten kijken. Het gebeurt regelmatig dat mensen hun appartement verkopen/afstaan voor medische hulp, blijkbaar had deze arts ook een dergelijke vorm van ruilhandel in zijn gedachten. Voor ons is dit heel frustrerend, we kunnen niet met haar naar een andere arts, er zijn regeltjes waardoor ze niet bij ons in de kliniek geholpen mag en kan worden, aangifte doen heeft geen zin, want als we onze tolk moeten geloven is ook de politie en de overheid corrupt. De enige hoop is een instantie waar corruptie gemeld kan worden, echter werkt deze vanuit de overheid, dus je raad het al. Deze mevrouw heeft inmiddels koorts en zal waarschijnlijk een sepsis (bloedvergiftiging) gaan krijgen, we hebben net in tranen afscheid van haar genomen en van haar enorm strijdlustige vriendin die ontzettend goed voor haar zorgt. We zouden haar en zoveel anderen wel allemaal in onze koffer willen stoppen of terugkomen met een team van professionals, maar kunnen niet anders dan haar en haar vriendin een dikke knuffel geven en dankbaar zijn dat de lieve mensen van kliniek Emanuel er voor haar zijn, ook al is het medisch gezien alleen maar een druppel op een gloeiende plaat.